Şiir Gibi Özgür

• Karanlık Alışkanlığı

  Diz boyu sıvadık 'kader'in paçalarını
  Mahkûmluğundayız topuklara bulaşan çamurun.
  Biz hep yalın ayak yürüdük bu yolları
  Çıplaklık rehavetinden ses etmedik.
  Bile bile meyveli ağacın kaderini
  Büyüdük... Meyvelendik...
  Onca soru sorduk ışıklar yansın diye
  Cılız bir mum ışığında 'yarın'ı ararken...
  Onca yalan duyduk çığlıklar attık.
  Korkutulduk ama kaçmadık.
  Bir ambara tıkılmış meyveler gibi çürürken sorular;
  Cevap yok...
  Neden açız yaşamaya bu kadar?
  Neden yenildik kendimize?
  Nasıl düşürüldük birbirimize?
  Unutup neye susadığımızı
  Yaş döküşümüz... Kan döküşümüz neden?
  Yeni ışıklar yakmak yerine
  Karanlığa alışmak
  Ve alışkınlığımıza rağmen
  Karanlıktan korkmak neden?